Migratiecrises zijn niet onvermijdelijk

Toen we in januari van dit jaar waarschuwden dat Europa slaapwandelend een nieuwe migratiecrisis tegemoet ging, beschuldigden sociaaldemocraten en liberalen ons ervan het populisme aan te wakkeren. Ze wezen onze waarschuwingen en de zorgen van burgers van de hand. In plaats van naar oplossingen te zoeken om de illegale stroom migranten naar Europa te stoppen, negeerden ze die.

Terwijl burgemeesters en gemeenteraadsleden van alle partijen de noodklok luiden dat ze de grenzen hebben bereikt van wat ze kunnen doen om mensen te helpen, vertraagt links de hervorming van de asiel- en migratiewetten in Europa en torpedeert het pogingen om samen te werken met landen in Noord-Afrika, zoals Tunesië, om het aantal illegale bootaankomsten te verminderen. De politieke verantwoordelijkheid voor dit falen om de grenzen van Europa te beschermen ligt volledig in het kamp van de sociaaldemocraten en de liberalen.

Nu wordt Europa opnieuw geconfronteerd met een migratiecrisis en de politieke tragedie is dat we het zagen aankomen. Binnen een week kwamen meer dan 10.000 migranten aan op de kust van Lampedusa, een klein eiland met ongeveer 6.000 inwoners 145 kilometer voor de kust van Tunesië. In een paar uur tijd verdubbelde de bevolking van dit kleine eiland, met alle gevolgen van dien voor de migranten, de autoriteiten en de bewoners. Het is een situatie die geen enkele stad of gemeente waar dan ook in Europa acceptabel zou vinden.

Zonder een Europese aanpak zullen we van de ene migratiecrisis naar de volgende gaan. Het is nu tijd om te handelen.

Om het bot te zeggen: we zitten in deze situatie omdat president Macron en kanselier Scholz weigerden verantwoordelijkheid te nemen voor dit Europese probleem. Lampedusa is niet alleen een Italiaans eiland, het is een Europees eiland en de mensen die daar aankomen willen niet blijven. Ze willen naar Frankrijk en Duitsland, naar Zweden en Nederland. Hoe is het mogelijk dat de leiders van Frankrijk en Duitsland een simpel feit negeren: mensen steken niet over naar Italië, ze steken over naar Europa. In plaats van weg te kijken en Italië hiermee alleen te laten, moet Europa samen met oplossingen komen.

De Franse regering is wel snel met het sturen van versterkingen naar de Italiaanse grens om de economische migranten in Italië te houden, maar ze hebben tot nu toe, net als de Duitse regering, geweigerd om de Tunesië-deal te steunen die het aantal illegale aankomsten zou kunnen verminderen. We zijn niet naïef over met wie we te maken hebben in Tunis, maar we kunnen niet voorkomen dat mensen met gevaar voor eigen leven de Middellandse Zee oversteken zonder goede betrekkingen op te bouwen met landen in Noord-Afrika. We verwachten van de volgende bijeenkomst van de ministers van Binnenlandse Zaken dat ze een ondubbelzinnige boodschap sturen dat ze het memorandum met Tunesië steunen.

Tot overmaat van ramp is het enige voorstel dat de sociaaldemocraten en de liberalen hebben om weer controle te krijgen over illegale migratie, zoek- en reddingsmissies. We zijn niet tegen zoek- en reddingsmissies, maar het kan niet alleen betekenen dat de mensen die gered worden automatisch naar een Europese haven worden gebracht. We hebben een nieuwe Europese zeemissie op de Middellandse Zee nodig, maar die moet migranten terug kunnen brengen naar de Noord-Afrikaanse kust. Het is de enige manier waarop we het businessmodel van de criminele bendes die rijk worden door mensen naar Europa te smokkelen, kunnen doorbreken.

De realiteit is ook dat de overgrote meerderheid van de mensen die de oversteek maken economische migranten zijn, geen vluchtelingen, die weinig tot geen kans maken op internationale bescherming in Europa. Maar de mensensmokkelaars weten ook dat het terugkeerbeleid van Europa niet werkt. Eenmaal overgestoken zijn de procedures en logistiek zo ingewikkeld en duur dat het bijna onmogelijk is om iemand terug te sturen. Desondanks wil links in Europa de wetgeving nog restrictiever maken dan die al is. In plaats van te proberen economische migranten over de hele EU te verspreiden, zouden ze snel en consequent teruggestuurd moeten worden.

Europa heeft de afgelopen jaren meer Oekraïense vluchtelingen opgenomen dan we ooit in onze geschiedenis hebben gedaan. Daar zijn we trots op. We houden vast aan het fundamentele asielrecht, dat een bepalend beginsel is in onze relatie met de rest van de wereld. Tegelijkertijd is de omvang en complexiteit van migratie radicaal veranderd. Hoe langer we wachten met een meer realistische en minder idealistische benadering van migratie, hoe meer dit het vertrouwen van burgers in de overheid zal ondermijnen, of dat nu lokaal, nationaal of Europees is.

Het is geen onvermijdelijkheid. We weten wat we moeten doen. Wat we nodig hebben is dat Europa zich verenigt rond een migratie- en asielhervorming die binnen handbereik ligt. We zijn dichter dan ooit bij een akkoord. Over jaren zullen mensen terugkijken op dit moment als de grootste gemiste kans in tien jaar of als de eerste stap om weer orde te scheppen in de migratiestromen die Europa binnenkomen.

Om een doorbraak te bereiken, moeten sociaaldemocraten en liberalen accepteren dat er een nieuwe wereld is, dat we zonder een Europese aanpak van de ene migratiecrisis naar de andere zullen gaan, waardoor extreem rechts langzaamaan gevoed wordt en de steun van de bevolking voor de Europese Unie wordt ondermijnd. Het is nu tijd om te handelen.